Het is misschien de legendarische Tibula uit de Romeinse tijd geweest. Toch was het in de middeleeuwen al een ondoordringbaar eeuwenoud fort dat werd beschermd door dikke muren en 17 torens, tot de komst van moderne wapens. De oorspronkelijke kern van Castelsardo groeide op rond het kasteel van de Dorias, die traditie dateert uit 1102, hoewel het waarschijnlijk werd gebouwd in de late XIII eeuw. Tegenwoordig is het de zetel van het mooie Museo dell’Intreccio Mediterraneo (of Museum van het Kruispunt van de Middellandse Zee), een van de meest bezochte musea in heel Sardinië. In de vroege XVI eeuw werd het kasteel omgedoopt tot Castillo Aragonés en werd het de zetel van het bisdom

In de vroege XVI eeuw werd het kasteel omgedoopt tot Castillo Aragonés en werd het de zetel van het bisdom totdat de kathedraal van Sant'Antonio Abate werd gebouwd in 1586. Dit fantastische gebouw heeft een klokkentoren boven de zee, is gezegend met een glimmende keramiek koepel en huizencrypten in de kelder, die op hun beurt het Maestro di Castelsardo-museum herbergen.

Tijdens het bewind van de Savoy-dynastie kreeg de stad de naam die het vandaag heeft. Het behoort tot de Vereniging van Mooiste Steden van Italië en zijn grote vestingwerken - de bastions en steile trappen - blijven intact. De stadstour omvat niet-te-missen bezoeken aan zijn religieuze en historische gebouwen, zoals de kerk van Santa Maria delle Grazie, het Benedictijner klooster, het bisdom, palazzo La Loggia, dat sinds 1111 als stadhuis heeft gediend, en de Palazzo Eleonora d'Arborea. De meest exclusieve evenementen van de stad vinden plaats tijdens de Heilige Week, waarbij bijna iedereen bij religieuze riten met een Spaanse flair betrokken is. Lunissanti, op de maandag na Palmzondag, is oprecht en pittoresk, vooral bij het ochtendgloren, wanneer een lange processie op weg is naar de basiliek van Nostra Signora di Tergu. Na zonsondergang wordt de stad verlicht door fakkels en vult het heilige gezang de lucht. De Prucissioni die op Heilige donderdag plaatsvindt en de Lu Lcravamentu op vrijdag zijn ook niet te missen. De stad viert zijn patroonheilige, Sint Antonius, op 17 januari met grote vreugdevuren. Artistiek handwerk is een intrinsiek en onderscheidend kenmerk van Sardinië. Weven is een van de belangrijkste componenten, dankzij de bekwame handen die door de eeuwen heen de kunst van het maken van rieten manden hebben kunnen perfectioneren. Hun vormen variëren afhankelijk van het soort materiaal en de plaats waar ze zijn gemaakt: in Flussio, Montresta, Ollolai en Sennori. Asphodelus is de grondstof bij uitstek, terwijl in laaglandplaatsen, nabij vijvers of aan zee, zoals Castelsardo, San Vero Milis en Sinnai, biezen, graan of mediterrane dwergpalm worden gebruikt voor het maken van manden. Alle steden delen een oude en opwindende traditie: vrouwen hebben de geheimen van het weven kunnen doorgeven door verschillende vormen te creëren op basis van de functie van de rieten containers, het mengen van gekleurde inzetstukken, buitengewone ontwerpen en traditionele patronen.

Elephant Rock bestaat uit een grote massa trachietsteen in de vorm van een olifant, die zich naast State Road 134 bevindt, net buiten Castelsardo. De rots was oorspronkelijk een deel van het rotsachtige complex van Monte Casteddazzu voordat het afbrak en langs de weg door de vallei rolde. Terwijl erosie plaatsvond en zoals de verbeelding het veroordeelde omdat meer en meer mensen aan het idee toevoegden, werd de rots gezien als in de vorm van een olifant met zijn slurf naar de weg gekeerd. Zo kreeg het zijn naam en werd het een lokale attractie. Elephant Rock is echter ook bekend als Sa Pedra Pertunta, de geperforeerde rots, vanwege voor de hand liggende redenen vanwege het uiterlijk, dat wordt onderbroken door openingen en gaten. Binnenin werden twee Domus de Janas (typisch Sardijnse kamergraven) uit de Neolithische periode opgericht, waarbinnen relevante en opwindende reliëfs en primitieve symbolen uit de dieren- en plantenwereld te vinden zijn. Binnen in de rots zijn er talloze openingen, die bijna allemaal ook antichambers hebben. De wanden van deze onregelmatig gevormde kamers hebben reliëfdecoraties, koeienhoorns en bullheads op een lage basis gevormd in de rots. Elephant Rock is daarom niet alleen een natuurlijke nieuwsgierigheid, maar ook nauw verweven met de lokale geschiedenis en prehistorie.

Hoewel er geen directe relatie is, is het identiek aan de hedendaagse Mesopotamische tempels en belichaamt het het ‘oosterse’ credo van de vereniging tussen hemel en aarde - de heilige gebieden bovenop reliëfs werden beschouwd als het ontmoetingspunt tussen mens en goddelijkheid. De tempel van Monte d'Accoddi (uit het archaïsche Kodi, ‘steen’), daterend uit vijfduizend jaar, is een ziqqurat die uniek is in Europa vanwege zijn eigenheid van architecturale types. Het werd ontdekt in het midden van de 20e eeuw en graaide in een kleine heuvel die ‘kunstmatig’ leek te zijn en midden in een vlakte oprijst. Het was een piramidealtaar bedekt met aarde, misschien gewijd aan een vrouwelijke godheid, uitgehouwen in een granieten stele naast het monument. Volgens de legende werd het gebouwd door een prins-priester die uit het Midden-Oosten was gevlucht. Het had een buitengewone eigenschap: de ziqqurat is op zijn beurt de tempel van de zon, gewijd aan de maan. Het pre-Nuragische heiligdom staat in het centrum van Nurra, langs de ‘oude’ State Highway 131 (richting Porto Torres), op het grondgebied van Sassari, elf kilometer van de hoofdstad van het noorden van het eiland. Het monument speelde een centrale rol in de samenleving van die tijd, is het hoogtepunt van de evolutie van een complex ontwikkeld uit de tweede helft van het 4e millennium voor Christus. Het altaar is de superpositie van twee fasen, die van de 'rode tempel' in de laatste Neolithische periode (3500-2900 v.Chr.) En de volgende 'terrasvormige tempel', in de Aeneolithische periode (ongeveer 2700 v.Chr.), Als onderdeel van de Abealzu-Filigosa-cultuur. In de eerste fase maakten verschillende dorpen van vierhoekige hutten deel uit van een ceremoniële hub, waaronder een Domus de Janas necropolis en naast de Santuario, in hun oorspronkelijke posities, een langwerpige menhir (vier en een halve meter hoog), een enorme plaat met zeven gaten (misschien gebruiken om slachtoffers vast te binden) en keien van sferoïdale steen, een van vijf meter in omtrek. Alle rotsen dienden een specifiek doel in de offerrituelen. Aan het einde van de laatste neolithische periode bouwden de mensen van de Ozieri-cultuur een platform in de vorm van een piramidale stam, met zijden aan de basis die 27 meter uitstrekten, waarboven een rechthoekige kamer stond met oppervlakken gepleisterd en geschilderd in oker en sporen van geel en zwart. Van het heilige gebied blijven de vloer en overblijfselen van een omtrekmuur. Rond 2800 voor Christus werd de structuur van de ‘rode tempel’, die ongeveer twee eeuwen werd verlaten, begraven onder een grote vulling van aarde, stenen en kalkstenen mergelsteen, die op zijn beurt 'bedekt' was met grote blokken steen. Een nieuw groot terrasvormig piramidaal platform werd gebouwd, met zijkanten die langer waren dan de vorige en toegankelijk waren vanaf een helling van veertig meter lang en dertien tot zeven meter breed. Het tweede heiligdom doet denken aan de ziqqurat met een altaar in de open lucht. De structuur beslaat 1600 vierkante meter en stijgt bijna zes meter (aanvankelijk misschien acht). Binnen is een onontgonnen kamer. Waarschijnlijk bevat het, net als in Mesopotamië, het heilige bed waar het ritueel van de wedergeboorte van het leven en de vruchtbaarheid van de aarde werd uitgevoerd. Rond zijn de overblijfselen van een dorp, waar keramiek bijna intact werd gevonden. Te bewonderen zijn vondsten die in het Sanna archeologisch museum zijn bewaard, samen met een model van het altaar in zijn vroegste vorm. Het gebouw behield zijn religieuze functie gedurende een millennium. Aan de basis werden overblijfselen van heilige maaltijden en voorwerpen die in verzoeningsrituelen werden gebruikt, ontdekt. De site werd verlaten aan het begin van de oude bronstijd (1800 voor Christus) en af en toe hergebruikt voor begrafenissen.

Je lokale gids wil de tour zo persoonlijk mogelijk maken. Hij zal u helpen met zijn expertise en grappige anekdotes voor u herinneren voordat hij u terugbrengt naar uw hotel.