De leeftijd van dit Zoroastrische oude monument - dakhma Chilpyk (Shylpyk, Chilpak Kala) is meer dan 2200 jaar. Chilpyk is een ronde dakloze toren, 15 meter hoog en 65 meter in diameter, gebouwd op de top van de ronde natuurlijke heuvel, op 43 km afstand van Nukus. De Zoroastrianen gebruikten het voor de begrafenis van de doden. Het stoffelijk overschot van de overledene werd in de toren gegooid voor de roofvogels. Later werden de botten verzameld in aardewerken vaten-ossuaria en in de grond gegraven. Deze manier van weggooien was verbonden met de Zoroastrische filosofie, die verbood het land te bevuilen met corrupte lichamen. Oorspronkelijk had de toren een trap van 20 meter met treden die midden in de heuvel waren uitgehakt. Vanaf de basis van de toren was er een doorgang die naar de rivier leidde. Rondom de toren en erin werden ossuariums van klei en steen gevonden, sommige van hen worden vandaag de dag tentoongesteld in de musea van Nukus en Tasjkent.

Savitsky Art Museum in Nukus, hoofdstad van de semi-autonome Karakalpakstan Regio van Oezbekistan, is een van de meest bijzondere toeristische bestemmingen ter wereld. De vorming van het museum is onlosmakelijk verbonden met de activiteiten van de Khorezm Archeologisch - Etnografische Expeditie, die in de 20e eeuw stukken land opgroef in buurland Turkmenistan en in de oude regio's Khorezm en Karakalpakstan van Oezbekistan. Het hoofd van de expeditie, de wereldberoemde wetenschapper Sergei Tolstov, noemde de majestueuze forten en monumenten in de regio "het Egypte van Centraal-Azië". Savitsky was lid van deze expeditie. Hij begon onafhankelijke studies uit te voeren, waarbij hij toegepaste volkskunst verzamelde die door lokale kunstenaars was gemaakt.

Het Muynak Regional Studies Museum ook wel bekend als Ecologisch Museum van Muynak kan een van de meest unieke musea in Oezbekistan worden genoemd. Dit museum, bescheiden voor grootstedelijke begrippen, met minder dan tweehonderd tentoonstellingen, vertelt de bezoekers een tragisch verhaal van het vervlogen tijdperk, toen het zoemde in deze regio en het Aralmeer zo groot en welvarend was dat het zee werd genoemd. Het museum van het Aralmeer heeft schilderijen van Sovjet-kunstenaars, oude foto's, specimens van flora en fauna, ingeblikte goederen, geproduceerd door de plaatselijke conservenfabriek, huishoudelijke artikelen en voorwerpen van kunst en ambachten van de volkeren die aan de oevers van het Aralmeer woonden, en andere artefacten verzameld om één beeld te vormen van het verleden en heden van het Aralmeer als geheel.

Verborgen in een van de meest obscure uithoeken van de voormalige Sovjet-Unie ligt een van haar donkerste geheimen; het verdwijnen, in één leven, van het Aralmeer (Orol Dengizi), ooit de op vier na grootste binnenzee ter wereld. Moynaq (12.000 inwoners), 210 km ten noorden van Nukus, vat de absurde tragedie van het Aralmeer beter dan waar dan ook samen. Ooit een van de twee belangrijkste vissershavens van de zee, staat het nu zo’n 180 km van het water. Wat overblijft van de vissersvloot van Moynaq ligt te roesten op het zand in de voormalige zeebodem. Muynak (Moynoq, in het Oezbeeks Latijn, Mojnak in Karakalpak) was ooit de grootste haven aan het Aral, een vinger van de kust waar een aanzienlijk deel van de Aral-vangst werd verwerkt en ingeblikt. In 1921, toen de Wolga een verschrikkelijke hongersnood leed, deed Lenin een beroep op de Aralvloot om hulp en binnen enkele dagen was 21.000 ton vis verzonden, waardoor duizenden Russische levens werden gered.