b) Stadhuis: werd in de jaren 40 ontworpen en gebouwd door de architecten Carlos César dos Santos, Franz Keindl en Aranaldo Pacheco Pereira Leite. Ervoor, op de stoep in Lissabon-stijl, stonden vroeger de woorden "Aqui é Portugal", dit is Portugal, de woorden van president Américo Tomás toen hij in 1964 Mozambique bezocht. In plaats van het huidige standbeeld van Samora Machel , stond er vroeger een ruiterstandbeeld van Mousinho de Albulquerque (nu in het fort). Het gebouw was samen met de kathedraal de trots van het Portugese Mozambique. Binnen hebben we mooie modellen van de oude Lourenço Marques (het huidige Maputo) en een mooie hal om te zien.

c) Standbeeld van de eerste president: het standbeeld van Samora Machel is een bronzen sculptuur in het centrum van Praça da Independência. Het beeld toont Samora Machel (1933-1986), militair, revolutionair en de eerste president van Mozambique. Het beeld is ontworpen en gebouwd in Pyongyang, Noord-Korea door de Mansudae Overseas Projects, een onderdeel van de Mansudae Art Studio. Hij is 9 meter lang en weegt 4,8 ton. Het beeld staat op een marmeren plaat van 2,7 meter hoog aan het hoofd van Samora Machel Avenue en wordt 's avonds verlicht. Het beeld is bekritiseerd omdat het weinig gelijkenis vertoont met Samora. Het standbeeld van Samora Machel staat voor het stadhuis van Maputo op de plek waar vroeger een standbeeld stond van Mouzinho de Albuquerque, generaal van het Portugese Mozambique van 1896 tot 1897. Het standbeeld werd ingehuldigd op 19 oktober 2011, de 25ste verjaardag van de dood van Machel bij een vliegtuigcrash op de convergentie van de grenzen van Mozambique, Swaziland en Zuid-Afrika. Armando Guebuza, de president van Mozambique, leidde de bouw van het standbeeld en de inhuldigingsceremonie, die werd bijgewoond door tal van buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders

Frans-Mozambikaans cultureel centrum: het Frans-Mozambikaans cultureel centrum is vandaag de dag een van de drukste culturele centra van de stad, met tal van culturele evenementen (live muziek, foto-exposities, enz.). Het gebouw werd oorspronkelijk gebouwd door Dr. Eduardo de Almeida Saldanha als een sociale club en een casino in 1989 (hetzelfde jaar dat Lourenço Marques de hoofdstad van Mozambique werd). De architecten waren Wells Inc. van Lourenço Marques en de bouwers waren Rochelle & Smith van Johannesburg. Het ijzerwerk werd geïmporteerd uit Schotland. Maar de concessie voor een casino werd niet gegeven, waardoor de grootse plannen van Saldanha op niets uitliepen. Hij verkocht het gebouw aan twee Engelsen die er in 1906 de beroemde "Hotel clube" van maakten. In 1917 werd het vergroot en werd een bijgebouw met 50 kamers gebouwd. Na lange tijd verlaten te zijn geweest, hebben de Fransen het in de jaren negentig omgebouwd tot een cultureel centrum. Binnen zien we, afgezien van de expositieruimte en het podium, kunstwerken van Gonçalo Mabunda, een van de meest populaire artiesten in Mozambique in de moderne tijd - met zijn vliegtuigen, stoelen, enz. Gemaakt van kogels, geweren en ijzer.

- IJzeren huis: ontworpen door Gustave Eiffel, het gebouw werd in 1892 geprefabriceerd uit België gebracht en geassembleerd buiten wat toen de stad was. Hij hield noch van het gebouw (laten we ons voorstellen waarom - een ijzeren huis in een warm land als Mozambique + geen airconditioners) noch van de geïsoleerde plek. Het gerechtshof had dus moeten intrekken, maar wilde dat niet. Het eindigde als een meisjesschool van de zusters Hospitaalridders die moest worden gesloten toen religieuze orden na de revolutie van 1910 van openbare scholen werden verwijderd en later als kantoren werd gebruikt. In 1972 werd het verplaatst naar de huidige locatie om er een geografisch museum te huisvesten, met displays die ook laten zien hoe een kantoor eruit zou hebben gezien in de tijd van de Portugese geografische expedities. Tegenwoordig herbergt het de culturele erfgoedautoriteit van Mozambique.

Tunduro-tuin: Een van de mooiste en meest groene ruimtes in Maputo. Als je de tour op zaterdag doet, zul je het nog interessanter vinden omdat je veel huwelijksfeesten zult zien plaatsvinden - veel dansen, zingen en geluk. Maar ongeacht de dag dat je de tour doet, de grote fruitvleermuizen zullen er voor je zijn (een beetje safari in de stad). Vóór de onafhankelijkheid heette de tuin Vasco da Gama, als eerbetoon aan de Portugese ontdekkingsreiziger, maar direct na de onafhankelijkheid veranderde de naam, net als de naam van de stad, lanen, enz. (we zullen je tijdens de tour uitleggen waarom we alle deze veranderingen). De plaatselijke tuinbouw- en sierteeltvereniging had het onderste deel van het terrein al sinds 1885 bezet. Het bovenste deel was oorspronkelijk de tuin van de villa Joia. Thomas Honey voegde de twee samen in 1907 en ontwierp ze zoals ze nu zijn. Thomas Honey had eerder tuinen ontworpen voor de sultan van Turkije en de koning van Griekenland. De toegangsboog in neo-manuelijnse stijl werd in 1924 geplaatst ter gelegenheid van de 400ste sterfdag van Vasco da Gama. Binnen in de tuinen is het ook mogelijk om een kleine gietijzeren "wallace" waterfontein te zien met vier kariatiden die een koepel ondersteunen die in 1872 is gemaakt door Fonderies d'Art du Val d'Osne. Veel hiervan bestaan nog steeds in Parijs en zijn vernoemd naar de weldoener, Sir Richard Wallace, die ze oprichtte om veilig drinkwater te leveren. Hoe is het naar Maputo gekomen? In theorie werd het hier als een geschenk gebracht door de Franse ingenieur Eugène François Tissot, die in 1985 de drinkwaterconcessie van Lourenço Marques had verworven. Tissot kwam toevallig om het leven - hij vermoordde eerst zijn vrouw en dochter en henzelf met een pistool

Centrale Markt: De beste markt in Maputo - fris en schoon - werd in 1901 gebouwd door David Carvalho met ijzeren elementen geïmporteerd uit België. Kom hier als je ingrediënten wilt halen voor een heel Mozambikaans gerecht. Je kunt hier Cassavebladeren kopen om de beroemde Matapa met garnalen te bereiden en zelfs tips krijgen van de dames over hoe je het kunt maken. Mozambique biedt de meest heerlijke gerechten gedistilleerd uit zijn fascinerende en rijke geschiedenis. Arabische, Portugese, Chinese, Britse en Indiase invloeden zijn allemaal geïntegreerd met behulp van inheemse ingrediënten en kookmethoden. De Portugese invloed heeft grote invloed gehad op de keuken van Mozambique, zoals Mandioca (een zetmeelrijke wortel van Braziliaanse oorsprong), cashewnoten (ook uit Brazilië) en brood Het gebruik van specerijen en smaakmakers zoals uien, knoflook, paprika's, laurierblaadjes, citroenen, verse koriander, paprika, kaneel en natuurlijk "piripiri" chill peppers, met wijn (ook geïntroduceerd door de Portugezen) In de loop van de tijd hebben de culinaire vaardigheden van de lokale chef-koks en vrouwen zich ontwikkeld tot een unieke en heerlijke reeks stoofschotels en curries. Maar het is vaak de eenvoud die de lekkerste ervaring biedt. Zeevruchten zijn vers en overvloedig en dus zijn gegrilde garnalen, kreeften, calamares en een verscheidenheid aan tropische vissen en mosselen met alleen zout, een scheutje citroen, knoflook en misschien een scheutje piripiri (hete chilisaus). Het eten van lokale traditionele gerechten, die enigszins verschillen met de locatie in het land, zoals Matapa, zal voor elke bezoeker een bevredigende ervaring zijn. Als je Matapa of iets anders op de markt krijgt, weet ik zeker dat de dames je zelfs zullen helpen en je tips zullen geven over hoe je het kunt bereiden We stoppen ook om wat lokaal fruit te proberen - Massala, Ata, Coração de boi, of degene die je aandacht trekt.

Moskee - de moskee aan de Rua da Mesquita was de eerste moskee in Maputo, vermeld in hout en zink als de meeste constructies in dit gebied. De lagere façade is van 1887, met delen toegevoegd in 1902, de moskee zelf is nieuw. Dit was het gebied waar de Indiase bevolking woonde. De moskee laat ook zien hoe goed de relaties tussen de verschillende religieuze groepen zijn, aangezien dit zuidelijke deel van het land overwegend christelijk is en het grootste deel van de moslimgemeenschap zich in het noordelijke deel van het land bevindt. Het land is overwegend christelijk, maar er zijn geen religieuze conflicten tussen de meest verschillende religieuze groepen.

Treinstation :. Er wordt wel eens gezegd dat het de mooiste van zuidelijk Afrika is. Het centraal station van Maputo staat op een Amerikaanse tijdschriftlijst van de mooiste treinstations wereldwijd als de 3e mooiste. We gaan je niet vertellen welke de Top Tien-lijst maken en houden het als een verrassing voor als we in het treinstation gaan en de foto-expositie van de lijst zien. Het treinstation werd gebouwd in 1908 - 1910 en ontworpen door Alfredo Augusto Lisboa de Lima, Mário Veiga en José Cristian da Paula Ferreira da Costa (en niet Gustave Eiffel zoals sommige mensen denken), en gebouwd door de lokale bouwers Buccellato & Brother. Pietro Buccellato deed al het stucwerk; de koepel werd geprefabriceerd in Zuid-Afrika. Bij binnenkomst zijn twee oude stoomlocomotieven te zien. Een van hen =, de Gaza of No.1 reed vroeger op de smalspoorlijn tussen Xai-Xai en Manjacaze en de zijlijn daarachter, de andere was het eerste model dat tussen Maputo en Pretoria reed. Er rijden niet veel passagierstreinen meer en ze bedienen in wezen de armere buitenwijken van Zuid-Afrika en Marracuene. Aan het einde van de rails aan de linkerkant in de voormalige wachtkamer bevindt zich een actieve galerij van de culturele organisatie Kulungwana. Voor de galerie kun je ook even stoppen voor een drankje of lunch in het (trein)restaurant Xitimela. Het treinstation is behoorlijk populair. Sommige scènes voor de film Blood Diamond van Leonardo DiCaprio zijn hier opgenomen.

Bagamoyo straat: New Orleans in Maputo, dat is het gevoel dat de meeste mensen hebben die in New Orleans zijn geweest als ze door deze straat lopen. De straat, die vóór de onafhankelijkheid Araujo-straat heette, begon als een woonstraat, maar vanwege de ligging - dicht bij de haven - begon het een beetje drukker te worden met veel hotels, bars, waarvan de meeste tegenwoordig vervallen. het is een schat aan Franse koloniale architectuur met gebouwen met hun ijzeren pilaren en veranda's gedurende de dag, en de straat die 's nachts niet slaapt. Bagamoyo is een rosse buurt en de straat waar Leonardo DiCaprio andere scènes had voor de film Blood Diamond

Fortress Nossa Senhora da Conceição of Fortaleza (als het bekend is) werd oorspronkelijk gebouwd van hout in 1787. In 1811 werd de muur naar de zee opgetrokken in steen. Een plan uit 1851 laat zien dat het hele fort nu van steen was. In zijn huidige vorm is het een renovatie en gedeeltelijke reconstructie naar aanleiding van een voorstel uit 1945 van Joaquim Areal Silva van de Direcção de Monumentos Nacionais. Het volledige werk werd pas in 1956 ingehuldigd. De twee kantelen van de landzijde en de verbindingsmuur zijn grotendeels origineel. Binnen zijn er veel overblijfselen van forten in het hele land (inclusief het ontmantelde fort van Sofala), kanonnen en andere historische voorwerpen. Er is een kist uitgehouwen door Paulo Come met de overblijfselen van Ngungunhana, koning van Gaza die stierf in 1906 en het standbeeld van zijn Victor Mouzinho de Albulquerque die ironisch genoeg zelfs eerder in 1902 door zijn eigen hand was gestorven. Zijn standbeeld werd oorspronkelijk opgericht in 1940 voor de gemeenteraad (waar we vandaag het standbeeld van Samora Machel zien). Leopoldo simoes e Almeida was de beeldhouwer. Ook is er een standbeeld van António Enes van Teixeira Lopes, dat oorspronkelijk op het plein voor het fort stond.

Het museum, gelegen aan de Praça Travessia do Zambeze, heette vroeger Museu Álvaro de Castro en werd gebouwd in 1931 - 1933 in neo-manuelijnse (een soort Portugese gotische stijl) door de gemeentelijke ingenieur António Ribeiro de Mendonça. Het oorspronkelijke idee was om een school te bouwen. Het vermelden waard zijn de verzameling olifantenfoetussen van 1 maand tot 20 maanden en realistische natuurtaferelen (bijv. leeuwin die een zebrakarkas verscheurt), beide te vinden in de grote kamer beneden. Taxidermist Peão Lopes maakte ze, de olifantenfoetussen zouden het resultaat zijn van landontginning ten zuiden van Maputo in het begin van de 20e eeuw, waarbij ongeveer 2000 olifanten werden gedood. Er zijn ook twee kamers met traditionele Afrikaanse kunst. Rondom het gebouw bevinden zich de bijgebouwen, gebouwd door architect João José Tinoco, in 1965. Ze zijn versierd met twee muurschilderingen van Malangatana, waarvan één in 1977/79 in twee fasen is geschilderd en het gevecht van de mens in de natuur weergeeft; de andere is geschilderd in 1989.

Kunstenaarsvereniging, school voor veel Mozambikaanse kunstenaars. Er is een heel mooie galerij en ateliers van de kunstenaars die daar werken. De kunstenaars laten mensen graag zien hoe ze aan hun schilderijen en sculpturen werken. Eugenio Mucavele, altijd kalm en geconcentreerd, is een van de meest, zo niet de meest ervaren artiest die we altijd ontmoeten als we naar Nucleo gaan.

Gebouwd in 1934 door architect Augusto da Silva Pinto en ingenieur Alfredo F. Soares in de "português suave" -stijl voor Joé dos Santos Rutino die fotograaf was en een stationaire winkel had, maar lucratiever ook de loterijconcessie had. Hij kwam uit de Algarve in Portugal. De uitgebreide handgeschilderde tegels (azulejos) werden geproduceerd door het bedrijf Aleluia. In 1952 nam de Portugese geheime politie PIDE het gebouw over. in de kelder was de verhoorkamer genaamd Kula, wat in het Shangaan betekent "waar men ons heeft opgegeten". Franciso Langa of "Chico Feio" was hier de belangrijkste folteraar. Langa stierf een gewelddadige dood na de onafhankelijkheid in 1975 – hij werd in stukken gehakt in zijn huis

Ambachtelijke markt met leuke restaurantjes. Dit is de ideale plek om souvenirs te kopen om mee naar huis te nemen. Van koelkastmagneten tot capulana's (Sarongs),